"รักฉัน จริงมั้ย?".......
มันเป็นประโยคที่ค้างคาอยู่ในหัวใจของฉันอยู่ตลอดเวลา
อยากรู้ .....แต่ว่าไม่ต้องการที่จะป็นฝ่ายถาม
อยากให้เธอบอก....บอกด้วยความรู้สึกที่เธออยากจะพูดมันจริงๆ
"ฉันกำลังสับสนที่รัก"และสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้
นั่นคือ "ความรู้สึกดีๆจากเธอ".....
สิ่งต่างๆที่เราต่างเคยมีให้กันในครั้งก่อนนั้น.....ตอนนี้.....
ฉันมีความรู้สึกว่ามันกำลังเลือนหายไป....หายไป......กับวันเวลาที่ล่วงเลย
ฉันยอมรับว่าฉันเห็นแก่ตัว....และคิดมาก
ถึงแม้ตอนนี้....เธอจะไม่ค่อยทุ่มเทให้ฉันเหมือนอย่างแต่ก่อน
แต่เธอก็ยังคอยดูแล คอยแคร์ ฉันเหมือนเดิม แต่ว่า.....
ฉันกลับรู้สึกว่าเธอไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกให้ฉันได้เหมือนแต่ก่อน...
ฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอในความรู้สึกที่เธอให้........
ทำไมหัวใจฉันมันรู้สึก"กลวง".....และ......"ว่างปล่าว".....อย่างนี้....
อาจจะเป็นเพราะฉันไปเจอความจริงบางอย่างที่เธฮปิดบังเอาไว้....
สิ่งที่ฉัน....พยายามไม่อยากไปรับรู้ และหนีมันมาตลอด....
"ความจริง".............................ยังไงล่ะ..
ที่ผ่านมา..ฉันพยายามหักห้ามตัวเองและอ้างความเป็นส่วนตัวของชีวิต..
ฉันไม่เคยได้เห็นหรือได้สัมผัสกับอะไรที่มันกระทบกับความรู้สึกเลย....
นั่นก็เพราะฉัน"กลัว"และ"หนี"ความจริง"อยู่ตลอดเวลา...
ตอนนี้มันก็ยังคงคาใจฉันอยู่....และฉันก็ไม่เคยที่จะเอ่ยถาม...หรือปฏิบัติกับเธอเปลี่ยนไป
เธอคงไม่รู้ว่า......ในใจฉันตอนนี้มันรู้สึกยังไง เพราะสิ่งฉันแสดงมันตรงกันข้าม
แต่.......ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง........ก็แล้วแต่....
ฉันไม่รู้ ................ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยซักอย่าง....
เราคบกัน....มาจนถึงวันนี้ ก็เพื่ออะไรกันนะ?.....
ความสุข ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ยามที่เคยได้อยู่ข้างกัน.....
วันนี้........มันหายไปอยู่ที่ไหน..........
ทำไมฉันจึงร้อนรุ่มใจ หวาดระแวง และไม่มีความอบอุ่นใดๆเลยแม้ต่อน้อย......
ที่รัก................................ได้โปรดเถิด
ฉันกำลังสับสนในเรื่องของเรา......ได้โปรดรักฉันให้มากกว่านี้...
ช่วยสร้างความมั่นใจให้กับหัวใจฉันที......
ไม่ว่าความจริงแล้วสิ่งที่เธอปิดบังอยู่ มันจะมี หรือไม่มี....
ไม่ว่าความจริงแล้วเธอจะเสแสร้งโกหกหรือแสดงออกมาจากหัวใจเธอก็แล้วแต่....
แต่ว่า......ช่วยเติมเต็มฉันให้มากกว่านี้.......จะได้ไหม.....
ขอร้องล่ะที่รัก.................ฉันทรมานเหลือเกิน......